Κι όμως φτάσαμε εκεί που ο νους ποτέ δεν το ‘χε βάλει…

Σε μια πυκνή ομίχλη πολιτισμικής κοινωνικής και συναισθηματικής αβεβαιότητας. Όλη η πόλη έχει οδηγηθεί σ΄ ένα θολό τοπίο θυμού, οργής, φόβου και θλίψης!

Τώρα διέξοδο ίσως βρούμε στο όλον του μυαλού, της καρδιάς και της ψυχής!

Τώρα όσο ποτέ άλλοτε έχουμε ανάγκη από τις αξίες που μοναδικά μπορούν να μας συνδέσουν με το συναίσθημα, το ρεαλισμό, την αυτοθυσία, την ελπίδα, την φαντασία, την τόλμη, την ευαισθησία, την φιλανθρωπία, την πνευματικότητα, τον πατριωτισμό, τη δράση…τη ΖΩΗ !!!

Τώρα ίσως μόνο αυτή μπορεί να φωτίσει τον χαμένο δρόμο σας!!!

Το νερό στέρεψε….

Η πολιτεία σκοτείνιασε, όλα σίγησαν. Το μόνο που σπάει αυτή την εκκωφαντική σιωπή είναι ο ήχος του ανέμου που χορεύει με τα κατάρτια των μικρών πλεούμενων. Δίπλα βρίσκεται το Σύμβολο της πόλης που έμεινε μισό…

Τριγυρνώντας στους δρόμους παρατηρούσες ότι τίποτα δεν θύμιζε την πόλη των αλλοτινών καιρών..

Τότε που οι άνθρωποι ήταν τίμιοι, φιλάνθρωποι, αλληλέγγυοι, νοιάζονταν και φρόντιζαν ο ένας τον άλλο!